Մի անգամ Կապույտ աչքերով կատուն ճանապարհ ընկավ փնտրելու էն Երկիրը, որտեղ շատ մկներ կան։
Սկզբում նա մոտեցավ լճին, որի միջից մի ձուկ էր նայում։
Կատուն հարցրեց նրան.
– Ինչպե՞ս գնամ էն Երկիրը, որտեղ շատ մկներ կան։
Բայց ձուկը, տեսնելով նրա կապույտ աչքերը, միայն բարձրաձայն ծիծաղեց և պոչով էնպես հարվածեց ջրին, որ Կատուն ոտքից գլուխ թրջվեց։
-Հոգս չի,- ճանապարհը շարունակելով ինքն իրեն խոսում էր Կատուն,- չէ՞ որ ձուկն ամեն ինչ իմանալ չի կարող։
Ճանապարհին նա մի ճանճ բռնեց և կերավ։ Չէ՞ որ ճանճը ավելի լավ է, քան ոչնչը։
Էսպես նա մոտեցավ ինչ-որ անցքի։
Գուցե հենց է՞ս ա էն Երկրի մուտքը, որտեղ շատ մկներ կան,- մտածեց Կապույտ աչքերով Կատուն։
Եվ նա խիզախորեն քայլեց դեպի մութը։ Հիմա միայն նրա աչքերն էին փայլփլում խավարի մեջ։
Բայց, հանկարծ, Կատուն տեսավ երկու խոշոր աչքեր, շատ ավելի մեծ, քան իրենը․․․
