Դմիտրի Մամին-Սիբիրյակ |
թարգմանել է Հ․ Թումանյանը
Ոչ ոք չտեսավ, թե ինչպես ծնվեց փոքրիկ մժղուկը։ Գարնան մի արև օր էր։ Աչքը բաց արեց, նայեց չորս կողմը ու կանչեց.
-Ի՜նչ լավ է։
Ոտիկներն իրար քսեց ու թռավ։ Թռչում էր և ուրախանում ամեն բանով։ Իսկ ներքևում խոտը կանաչին էր տալիս, և խոտի մեջ թաքնված մի կակաչ ժպտում էր ու ժպտում։
-Ինձ մոտ արի, մժեղ,— կանչեց ծաղիկը։
Մժղուկն իջավ ծաղկի վրա, խմեց նրա հյութն ու ասաց.
-էս բոլորն իմն է։
Բայց դեռ խոսքը բերանումն էր, որ բռռացնելով եկավ բրդոտ բոռը։
-Բը՜ռռ․․․ էս ո՞վ է նստեղ իմ ծաղկի վրա, բը՜ռռ․․․ ո՞վ է խմում իմ քաղցր հյութը, բը՜ռռ․․․կորի՛, անպիտան մժղուկ։
-Սպասի՛, է՞ս ինչ բան է,— տզտզաց մժղուկը,— չէ՞ որ էս բոլորն իմն է։
-Հե՛- հե՛- հե՛, չէ մի չէ, ի՛մն է։
Մժղուկը հազիվ ազատվեց կատաղի բոռից։ Նստեց խոտի վրա, լիզեց ծաղկի հյութով թաթախված ոտիկներն ու բարկացած խոսեց.
-Ի՜նչ կոպիտ է էդ բոռը, չէ՞ որ էդ բոլորն իմն է, արև՛ն էլ, խո՛տն էլ, ծաղի՛կն էլ․․․
