Հ․Թումանյան
Լինում է, չի լինում մի պառավ, էս պառավն իր էծը կթում է, կաթը վեր դնում, գնում է ցախ ու փետ բերի, որ կրակ անի, կաթն եփի։
Մի աղվես գալիս է, գլուխը կոխում կաթի ամանը, ուտում։
Պառավը վրա է հասնում, ցաքատով տալիս է, աղվեսի պոչը կտրում։
Պոչատ աղվեսը փախչում է, գնում է մի քարի վրա կանգնում ու էսպես խնդրում․
-Տատիկ, տատիկ, պոչս տուր, կցեմ, կցմցեմ, գնամ ընկերներիս հասնեմ, որ ինձ չասեն՝ պոչատ աղվես, որտե՞ղ էիր։
Պառավն ասում է․
-Դե գնա իմ կաթը բե՛ր: