Հայկական ժողովրդական հեքիաթ
Մարտիրոս բիձեն, որ ութսունվեց տարեկան դառավ, գլխացավից էր գանգատվում, ասում էր՝ ականջներս դժժում են, ոտներս թուլացել են, դողում են։
-Բան չկա, պապի,— ասում էին,- ծերությունից ա:
-Հրես, կերածս չեմ կարում ծամեմ, աչքերս էլ շաղվում են, բան էլ ա չեմ տեսնում։
-Էդ էլ,- ասին,- ծերությունիցն ա։
Մարտիրոս բիձեն նեղացավ․․․
