ԵՊՀ ակադեմիկոս Գուրգեն Սահակյանի անվան տեսական ֆիզիկայի ամբիոնի վարիչ, ֆիզմաթ գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Արամ Սահարյանի օգնությամբ շարունակում ենք ծանոթանալ ժամանակակից տիեզերագիտության զարգացման փուլերին։
Զրույցի ընթացքում անդրադարձ է արվում նաև բոլորիս դեռ մանկական տարիներից հետաքրքրող շատ հարցերի. օրինակ, քանի՞ տարեկան է տիեզերքը, կամ՝ եթե մեր տիեզերքը Մեծ պայթյունի արդյունքն է, ապա ո՞րն է եղել սկզբնաշարժիչ ուժը, վերջավո՞ր է արդյոք տիեզերքը, ինչպիսի՞ն էր մեր տիեզերքը, երբ դեռ մանուկ էր ու ի՞նչ կառուցվածք ուներ, ի՞նչ է մութ էներգիան․․․Հարցերը շատ են, պատասխանները՝ հետաքրքիր․ չէ՞ որ միշտ հետաքրքիր է, երբ մասնագետն է պատասխանում դրանց։
Ա․Սահարյան- «Ես անցյալ անգամ էլ ասացի, որ Էնշտեյնը իր հավասարումները փոխեց՝ ներմուծելով մի նոր էներգիայի տեսակ, որն անվանեց «դատարկության էներգիա»։ Այդ էներգիան վանողական գրավիտացիա է ստեղծում։ Այսպիսով, եթե վերջին հայտնագործությունները, որոնց մասին ասացի/հայտնագործությունների մասին՝ զրույցում/, ընդունում ենք որպես տիեզերքի՝ արագացումով ընդարձակման դիտողական հայտնաբերում, ապա եզրակացնում ենք, որ մեծ մասշտաբներում տիեզերքի էներգիայի հիմանական մասը գալիս է մի աղբյուրից, որը ստեղծում է վանողական գրավիտացիա։ Եվ դատարկության էներգիան, որը անվանում են նաև «կոսմոլոգիական հաստատուն», դրա օրինակներից մեկն է։
Այսօրվա դիտողական տվյալները ցույց են տալիս, որ տիեզերքի էներգիայի մոտ յոթանասուն տոկոսը հենց այդ աղբյուրն է ապահովում։ Դա անվանում են մութ էներգիա, որովհետև այսօր մենք չգիտենք՝ այդ էներգիայի կրողը ո՞րն է․ դուք զգում եք ուժ, որը ձեզ վրա ազդում է, բայց չգիտեք ուժի աղբյուրը։ Աստվա՞ծ է անում, թե՞ ուրիշ մի էներգիայի աղբյուր կա, որը պետք է հաշվի առնել։ Մենք՝ ֆիզիկոսներս, աշխատում ենք Աստծո գործը հնարավորինս թեթևացնել և առաջարկել մոդելներ, որոնք կբացատրեն այդ դիտողական տվյալները։ Այդ մոդելներից մեկն էլ մութ էներգիայի մոդելն է․․․»։
Շարունակությունը՝ զրույցում։
