Մարին այս անգամ մենակ չի եկել․ ընկերոջը՝ Վարդանին առաջարկել է․
-Արի՛ միասին գնանք Պստիկաշեն։
Եվ, ահա, երկու հրաշալի ընկեր մեր ստուդիայում են։
-Ես Մարիին իմ քույրն եմ համարում,-ասում է Վարդանը։
-Վարդանը շատ լավ ընկեր է,-ասում է Մարին։
Ճիշտ է, բռնոցի խաղալիս մեկ-մեկ իրար հոգու հետ էլ են խաղում, բայց դրանից ընկերությունը հո չի՞ տուժում։ Իհարկե՝ ո՛չ․ ուրախ, հավես խաղը միայն ընկերությունն ավելի ամրացնելու հատկություն ունի։
Եվ այսպես, ծանոթացե՛ք․ Վարդան Սիրունյան, Երևանի Լ․ Շանթի անվան թիվ 4 դպրոցի աշակերտ․․․
