18 ամյա Մելինե Ապիկյանը զբաղվում է ռեժիսուրայով, դերասանական արվեստով ու նաև գրում է.
«Խելոք դահիճ Իմ խելոք ու հսկա դահիճ, գիտես, այսօր հեռախոսն առնվազն տասն անգամ ուզել է զանգել քեզ և առնվազն քսան անգամ չի զանգել, հետո չհիշելով համարդ` նոր համար է հորինել ու երևակայելով, թե հետդ է խոսում, ժամերով պատմել է այն մասին, թե ինչպես երկու օր առաջ ծնվեց երեխադ ու որ արդեն երկու օր է անցել իմ մեռնելուց. զարմանալու ոչինչ չկա, կարծեմ` դու արխիվներս փորփրելիս կարդացել էիր, որ իմ կյանքը անսկիզբ վերջերի շարան է.
-վերջացա՞վ.
-ի՞նչը.
-էն որ դեռ չէր սկսվել.
-վերջացավ.
Հեռախոսի գուդոկները շնչահեղձ լինող մարդու պես` արտաշնչեցին քո բոլոր չարտասանած բառերի փոխարեն ու հուսահատորեն ցրվեցին օդի մեջ, պիտի հետդ խոսեին, բայց լացեցին, լացեցին` իմ ու քո բացթողումների անունից. հսկա, էն տեղը, որտեղ ինձ թողեցիր, քանդել են ու հիմա ավերակներ են, լսել եմ, որ տեղը շատ մեծ կայարան են սարքելու, որ մարդիկ արդարացնեն իրենց թողնել-գնալը, դիտարկելով այն` որպես կենցաղային մի սովորություն. ես գիտեմ, որ դու դժվարությամբ ես հրաժարվում սովորություններիցդ, ու դրա համար ժամանակն է արդեն, որ ամեն օր, աշխատանքի վազելիս, ամենասիրելի փողոցիդ գլխավերևում կախված ցուցանակին կարդաս մեծատառերով. «հիմա էլ տեղ չկա ինձ փնտրելու, հետևաբար գտնելու հույս էլ մի փայփայիր». հաջորդ փողոցում, լուսակիրի տակ, քեզ պիտի բուկլետ բաժանեն որի երեսին տխուր տառերով գրված կլինի` «ես գիտեմ, որ դու մենակ ես ու ուզում եմ պաշտպանել քեզ, բայց չեմ կարող, որովհետև դու դահիճ ես». իսկ օրվա վերջում, տուն գնալիս` վարորդին կխնդրես բարձրացնել մագնիտոֆոնի ձայնը ու հոգնած երգիչի չորացած շուրթերից կփախչեն այս բառերը.
« ես քեզ կսիրեմ, բայց էդ ինձ չի փրկի, մեկ է, վերջում կտրելու ես գլուխս, որովհետև դու դահիճ ես». ու այսպես ամեն օր, աշխատանքի գնալիս քեզ կբաժանեն նույն բուկլետը, որի երեսի տառերն արդեն համակերպված կլինեն եղելությանը, դե իսկ ցուցանակի վրա գրված մեծատառերը կթրթռան գովազդի լույսերի միջից, ու երևի արդեն հեշտ կլինի գիտակցելը, որ ամեն բան վերջացավ.
-վերջացա՞վ.
-ի՞նչը.
-էն որ դեռ նոր էինք սկսում.
-վերջացրինք.
ու վերջ, վերջ հսկա, մի սովորական օր, աշխատանքի գնալիս, կտեսնես, որ քո ամենասիրելի փողոցի գլխավերևում կախված ցուցանակն էլ չկա, լուսակիրի տակ քեզ բուկլետ չեն բաժանի, բայց մոտիկ ինչ-որ տեղից, հարազատ մի ձայն ականջներիդ մեջ կքամի այս բառերը.
«մնաս բարով, հսկա, իմացիր, որ մեռնելու չափ դժվար է դահիճին սիրելը, երբ կառափնարանի ճամփան չգիտես, և առավել դժվար է սիրել այն դահիճին, որը խելոք է ու հոգի ունի, քո հոգին ես սիրում եմ, ու դրա համար էլ արդեն վերջին անգամ, վերջին անգամ, ես բղավում եմ` մնաս բարով, հսկա»:
