Կիրակի է։ Վահեն տուն չհասած նկատեց շքամուտքի աստիճաններին նստած Լուսինեին, որն ատամնացավից լրիվ խեղճացած կամացուկ տնքում էր։ Կողքին էլ ընկերներն էին՝ Ռոբերտն ու Մանեն, շփոթված ու անօգնական։ Վերջապես Մանեն ասաց․
— Դու պետք է բժշկի գնաս։ Կսրկսի, չես էլ զգա թե ոնց ատամդ հանեց։
— Այ՜, ավելի լավ է էսպես տանջվեմ քան գնամ նրա մոտ։ Մի անգամ արդեն ատամս բուժել է, էլ չեմ ուզում ցավեցնի։ Ախ՜
— Ի՞նչ ես նվնվում։ Արդեն ձևը մտածեցի․ կարող եմ ատամդ ավելի արագ ու հեշտ քաշել ․․․
